czyli powierzchnia terenu zajęta przez budynek w stanie wykończonym. Wyznacza się ją przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu.

suma powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji budynku. Jako kondygnacja mogą być traktowane kondygnacje znajdujące się całkowicie lub częściowo poniżej poziomu terenu, kondygnacje powyżej poziomu terenu, poddasza, tarasy, tarasy na dachach, kondygnacje techniczne i kondygnacje magazynowe.

jest powierzchnią całkowitą kondygnacji zmniejszoną o powierzchnię zajętą przez ściany zewnętrzne. Powierzchnia wewnętrzna kondygnacji jest określana oddzielnie dla każdej kondygnacji. Powierzchnię wewnętrzną kondygnacji otrzymuje się przez odjęcie powierzchni zajętej przez ściany zewnętrzne od całkowitej powierzchni kondygnacji. Powierzchnia wewnętrzna kondygnacji składa się z powierzchni netto i powierzchni przegród wewnętrznych.

Powierzchnia kondygnacji netto jest powierzchnią ograniczoną przez elementy zamykające. Powierzchnia kondygnacji netto jest określana oddzielnie dla każdej kondygnacji. Jest ona obliczana dla wymiarów budynku w stanie wykończonym, na poziomie podłogi nie licząc listew przypodłogowych, progów itp. Przekryte powierzchnie kondygnacji, które nie są zamknięte lub są tylko częściowo zamknięte i nie mają elementów zamykających są obliczane z rzutu pionowego obrysu przekrycia. Powierzchnie w obrębie kondygnacji o zróżnicowanej wysokości (np. duże hole, audytoria) są także obliczane oddzielnie.

Do powierzchni kondygnacji netto wliczane są także elementy nadające się do demontażu takie jak: ścianki działowe, rury, kanały. Do powierzchni kondygnacji netto nie są wliczane powierzchnie otworów na drzwi i okna oraz nisze w elementach zamykających. Powierzchnia kondygnacji netto dzieli się na: powierzchnię użytkową, powierzchnię usługową oraz powierzchnię ruchu.

Powierzchnia konstrukcji jest częścią powierzchni całkowitej kondygnacji (na rzucie poziomym na poziomie podłogi) i jest to powierzchnia utworzona przez elementy zamykające (np. ściany nośne zewnętrzne i wewnętrzne) i powierzchnie słupów, pionów wentylacyjnych, kominów, ścian działowych itp. oraz powierzchnie, przez które nie można przejść.

Powierzchnia konstrukcji jest określana odrębnie dla każdej kondygnacji. Jest ona obliczana dla budynku w stanie wykończonym, na poziomie podłogi nie licząc listew przypodłogowych, progów, cokołów itp. Do powierzchni konstrukcji wlicza się także powierzchnie przejść drzwiowych, wnęk. Powierzchnia konstrukcji może być także obliczana jako różnica całkowitej powierzchni kondygnacji i powierzchni kondygnacji netto.

Powierzchnia użytkowa jest to część powierzchni kondygnacji netto, która odpowiada celom i przeznaczeniu budynku. Określana jest oddzielnie dla każdej kondygnacji. Powierzchnie użytkowe klasyfikowane są zgodnie z celem i przeznaczeniem budynków, dla których są one wznoszone. Dzieli się je zwykle na powierzchnie użytkowe podstawowe i powierzchnie użytkowe pomocnicze. Klasyfikacja podstawowych i pomocniczych powierzchni użytkowych jest zależna od przeznaczenia budynku.

Więcej informacji o powierzchni użytkowej znajdziesz w naszym artykule.

Powierzchnia usługowa jest to część powierzchni kondygnacji netto, przeznaczona na usytuowanie instalacji i urządzeń technicznych, takich jak: instalacje kanalizacyjne, instalacje wodne, instalacje ogrzewania i ciepłej wody, instalacje gazowe (inne niż dla celów ogrzewania) i na paliwa płynne, instalacje elektryczne, prądnice; wentylacja, klimatyzacja i systemy chłodnicze; instalacje telefoniczne i urządzenia rozdzielcze; dźwigi, schody ruchome i przenośniki; inne instalacje wspólnego użytku.

Do powierzchni usługowej wliczane są także powierzchnie pomieszczeń przeznaczonych na podstawowe instalacje usługowe, trzony kominowe, kanały przełazowe i pomosty techniczne.

Pojęcie ze standardu BOMA – część dominująca – jest to część wewnętrznej wykończonej powierzchni, zewnętrznej pionowej obudowy (exterior enclosure) lub pionowej obudowy powierzchni pustej (void), która tworzy 50% lub więcej wysokości mierzonej od wykończonej powierzchni (finished surface) podłogi do wykończonej powierzchni sufitu.

Więcej o dominancie czytaj tu.

Część budynku, która dostarcza odpowiednie usługi niezbędne dla pracy najemców oraz całego budynku. Wśród powierzchni wspólnych budynku możemy wyróżnić: główne oraz pomocnicze lobby, korytarze budynku, maszynownie oraz pomieszczenia techniczne, toalety oraz pomieszczenia gospodarcze.
W zależności od zastosowanej normy do powierzchni wspólnej budynkowej mogą wchodzić różne pomieszczenia.

Dowiedz się więcej o powierzchniach wspólnych. 

Część powierzchni kondygnacji przeznaczona na dostarczanie usług niezbędnych do działalności najemców na danej kondygnacji. Do przykładów takich powierzchni należą: toalety, pomieszczenia gospodarcze, rozdzielnie elektryczne i telefoniczne, maszynownie.

Dowiedz się więcej o powierzchniach wspólnych. 

Termin powszechnie wykorzystywany przy określaniu powierzchni wynajmowanej w obiektach komercyjnych. Na GLA składa się powierzchnia netto najemców (do wyłącznego korzystania) oraz powierzchnie wspólne wykorzystywane przez różnych najemców. Powierzchnie wspólne przydzielane są proporcjonalnie wszystkim najemcom poprzez zastosowanie współczynnika ADD ON FACTOR.

Kliknij po więcej informacji o współczynniku Add On Factor 

Użytkowa powierzchnia magazynowa, czyli powierzchnia, która jest wykorzystywana przez użytkowników tylko do celów magazynowych. Ze względu na jej położenie i/lub wykończenie, oświetlenie, moc oraz HVAC, niemożliwe jest wykorzystanie tej przestrzeni jako biurowej i jest ona rozliczana oddzielnie od innych powierzchni użytkowych budynku.

Współczynnik powierzchni wspólnej wyrażony w postaci procentowej (np. 7%) lub w postaci niemianowanej (np. 1.07).

Współczynnik ADD ON FACTOR nie został wprost zdefiniowany w żadnym standardzie dostępnym na polskim rynku. ADD ON FACTOR jest to niejako pojęcie rynkowe odnoszące się do współczynnika budynkowego (który na marginesie bardzo dokładnie jest opisany w standardzie, choćby BOMA 2017 for Office Buildings: Standard Methods of Measurement (ANSI/BOMA Z65.1—2017)).

ADD ON FACTOR, jako współczynnik, służy do proporcjonalnego przypisania powierzchni wspólnych budynkowych pomiędzy wszystkich najemców, z całego budynku. Współczynnik ten odnoszony jest do sumy powierzchni do wyłącznego korzystania oraz udziału w powierzchni wspólnej piętra.

Dowiedz się więcej.

Dokument prowadzony w formie elektronicznej przez właściciela lub zarządcę budynku, zawierający zestawienie wszystkich najemców wraz z powierzchniami najmu, współczynnikami ADD ON FACTOR, stawkami czynszu oraz innymi danymi niezbędnymi do prawidłowego zarządzania budynkiem. W zależności od preferencji, właściciele tworzą zawartość dla swoich potrzeb.

Dowiedz się więcej.

Metoda polegająca na na pracy równoległej precyzyjnego tachimetru elektronicznego i komputera z zainstalowanym programem typu CAD. Dane z tachimetru on-line są przesyłane operatorowi komputera, który na bieżąco kreśli układ funkcjonalny mierzonej przestrzeni, tj. oznacza słupy, rysuje ściany, lokalizacje drzwi, okien. Wykorzystanie tej techniki zarówno gwarantuje wysoką dokładność wykonanych pomiarów, jak również eliminuje ryzyko konieczności wykonywania dodatkowych pomiarów kontrolnych w dodatkowym terminie. Do prac terenowych, PKIG Sp. z o.o. wykorzystuje sprawdzone tachimetry firmy Leica GEOSYSTEMS, są to modele TS 06 oraz TS 09.

Kliknij po więcej informacji o systemie „Mierz i rysuj na obiekcie”.

W przypadku niektórych obiektów, ze względu na ich specyfikę, stosujemy najnowszą technologię pomiaru, jakim jest skanowanie laserowe 3D. Szczegóły dotyczące tej metody znajdą Państwo pod poniższym linkiem: https://fotogrametria.pkig.pl/oferta/skaning-laserowy-3d/. Wykorzystujemy do pomiarów jeden z 3 skanerów posiadanych w zasobach sprzętowych firmy. Wszystkie 3 skanery pochodzą z firmy Leica Geosytems, natomiast do pomiaru powierzchni najlepiej sprawdza się skaner Leica RTC. Zastosowanie technologii skanu laserowego 3D sprawdza się przy wykonywaniu pomiarów hal magazynowych, przemysłowych oraz obiektów biurowych oddawanych w standardzie SHELL AND CORE.