Polska Norma PN-70/B-02365 jest jedną z polskich norm dotyczących pomiaru powierzchni i kubatury w budynkach istniejących.

Norma określa sposób mierzenia powierzchni całkowitej, powierzchni konstrukcji, powierzchni netto, powierzchni ruchu, powierzchni usługowej, powierzchni użytkowej.

Pomiaru dokonuje się w świetle niewyprawionych ścian, a jeśli jest to niemożliwe, norma przewiduje wartości o jakie należy powiększyć powierzchnie, aby uzyskać stan zbliżony do surowego. Stosuje się również redukcje powierzchni, ze względu na ograniczone wysokości pomieszczeń lub ich części. Te o wysokości większej lub równiej 2.20 m zalicza się do kalkulacji w 100%, w przypadku wysokości większej lub równiej 1.40 m oraz mniejszej niż 2.20 m wlicza się do powierzchni w 50%, natomiast gdy wysokość pomieszczenia jest mniejsza niż 1.40 m to taką powierzchnię pomija się całkowicie.

Rys. Zobrazowanie redukcji powierzchni ze względu na wysokości.

Najważniejszą definicją, która jest zawarta w normie jest definicja powierzchni użytkowej, która w myśl normy jest powierzchnią pomieszczeń służących do zaspokojenia potrzeb związanych bezpośrednio z przeznaczeniem budynku, bądź jego wydzielonej części – na wszystkich kondygnacjach.

Powierzchnia użytkowa budynku składa się z powierzchni podstawowej i pomocniczej.

Powierzchnia podstawowa jest częścią powierzchni użytkowej, która jest przeznaczona do zaspokojenia podstawowych potrzeb, które wynikają z funkcji budynku bądź jego wydzielonej części – na wszystkich kondygnacjach. Powierzchnia pomocnicza jest według normy PN-70/B częścią powierzchni użytkowej, która jest przeznaczona do zaspokojenia pomocniczych potrzeb wynikających z funkcji budynku i nie wchodzących w zakres podstawowych potrzeb – na wszystkich kondygnacjach (np. toalety, pomieszczenia administracyjne). Wszystkie pomieszczenia, których powierzchnię wykazujemy, muszą być ograniczone ścianami ze wszystkich stron i przykryte. W normie z 1970 r nie wykazujemy balkonów, tarasów ani loggii w grupie powierzchni użytkowej. Powierzchnie tych elementów zaliczane są jedynie do powierzchni całkowitej budynku.

Powierzchnia całkowita to powierzchnia całkowita wszystkich kondygnacji budynku- zarówno nadziemnych jak i podziemnych. Mierzona jest po obrysie zewnętrznym ścian.

Powierzchnią konstrukcji nazywamy powierzchnię przekroju poziomego pionowych elementów konstrukcji nośnych oraz nienośnych, takich jak słupy, ściany nośne i osłonowe, ścianki działowe, itp. na wszystkich kondygnacjach budynku – mierzona w świetle konstrukcji nośnych i nienośnych.

Powierzchnia netto, zgodnie z normą PN-70B, jest powierzchnią wszystkich pomieszczeń budynku mierzoną w świetle konstrukcji nośnych i nienośnych. Składa się ona z powierzchni ruchu, usługowej oraz użytkowej. Powierzchnia ruchu jest to powierzchnia pomieszczeń oraz wydzielonych części pomieszczeń a także części kondygnacji przeznaczonych do ogólnej komunikacji na wszystkich kondygnacjach budynku, np. korytarze, klatki schodowe, szyby dźwigowe, galerie, itp.

Powierzchnią usługową nazywamy powierzchnię pomieszczeń, które służą do zaspokojenia potrzeb związanych pośrednio z przeznaczeniem budynku na wszystkich jego kondygnacjach.